Wat Translink nog kan leren van de PASMO kaart

Ik ben de afgelopen paar weken door Japan getrokken. Waar je in veel andere landen gebruik maakt van een huurauto, neem je in Japan voor alles het openbaar vervoer. Vorig jaar gebruikten we de JR Rail Pass voor de lange afstanden en betaalden we voor de afzonderlijke ritten met bus of metro. Dit jaar maakten we gebruik van een PASMO "OV"chipcard. Als je dan de Nederlandse OV-chipkaart gewend bent, dan voel je je in Japan in de watten gelegd. Vandaar deze posting met tips voor NS en Translink.

Waarom?

Ik schaam me als Nederlander voor de slechte kwaliteit van de dienstverlening op dit gebied. Ja, ik snap dat de NS en Translink commerciële bedrijven zijn. Maar dat zijn ze in Japan ook en misschien zelfs nog meer.

Aanschaf

Het begint al met de aanschaf van een kaart. Je kunt zowel de PASMO als de OV-chipkaart uit automaten halen. Wat misschien niet gelijk opvalt, is de prijs. Waar bij de ov-chipkaart direct vermeldt wordt dat een kaart € 7,50 kost, zie je dat bij de PASMO niet. Waarom niet? Gewoon omdat die gratis is. Je betaalt alleen het bedrag dat je er opzet. Je kunt dat ook volledig gebruiken.

Net als in Nederland maakt het achterliggende bedrijf voldoende winst om de kosten van de kaart eruit te halen. Wat ons gelijk op het volgende verschil brengt.

Geldigheidsduur

Een ander verschilpunt betreft de geldigheidsduur. Zo is de OV-chipkaart maximaal vijf jaar geldig. Hierbij gebruiken ze als reden dat dit komt door de slijtage van de kaart. Ik gebruik mijn kaart een paar keer per jaar. Die slijt dus niet en zou gewoon veel langer bruikbaar moeten zijn.

Nee, dan de PASMO. Daar houden ze rekening met weinig gebruik. De kaart is geldig tot tien (10) jaar na het laatste gebruik. Als je dus na een paar jaar terugkomt in Japan, kun je de kaart gewoon blijven gebruiken. Hij slijt in die periode namelijk niet.

Gebruik

In gebruik is er niet veel verschil. Beide kaarten worden middels NFC uitgelezen en openen de poort als er voldoende saldo op de kaart staat.

Of nee. Er is toch verschil. Waar de poorten van de NS standaard dicht staan, staan die in Japan standaard open. Dat oogt natuurlijk veel gebruikersvriendelijker. Als je een legitieme, onschuldige gebruiker bent, kun je in Japan gewoon doorlopen. In Nederland moet je maar hopen dat de poort opengaat. Dat is echter niet iets dat expliciet aan de NS is te wijten. In Nederland zie je steeds meer het gedrag dat we het onschuldige gebruikers moeilijker moeten maken, omdat we dat dan ook voor de schuldigen doen. Onschuldige Nederlanders bestaan voor heel veel organisaties niet meer.

Een ander verschil dat hieraan is gerelateerd, is het saldo op de kaart. In Nederland halen ze eerst een fors extra bedrag van de kaart (en moet je hopen dat je dat terugkrijgt). In Japan kun je in principe met een (bijna) lege kaart een station binnenkomen. Als je ergens binnenkomt, is natuurlijk niet bekend waar je naartoe gaat en hoeveel je dus zou moeten betalen.

Nee, in Japan hebben ze dat veel beter opgelost. Als je op het eindstation bent aangekomen, gebruik je de kaart om het station te verlaten. Als er niet voldoende saldo op de kaart staat, slulit de poort. Maar wees niet bang dat je opgesloten raakt op het station. Vlak bij de uitgang, binnen de poorten, staat een opwaardeerautomaat. Bij de NS staan die er altijd buiten.

Ander gebruik waar ze in Japan al heel ver mee zijn, is het gebruik in winkels en bij drankautomaten op stations (en vaak in de stad ook al). Dat is vooral handig voor buitenlanders die anders aan het eind van de vakantie met stapels muntgeld blijven zitten.

Veiligheid.

Over de onveiligheid van de OV-chipkaart is al jaren een discussie aan de gang. Translink blijft maar beweren dat er geen problemen zijn. In Japan hebben ze echter gelijk voor een veilig systeem van Sony gekozen.

Door de veiligheid van de kaart is het ook veel eenvoudiger om de data op de kaart open te maken voor iedereen. Dat zorgt er voor dat er diverse leveranciers van Apps zijn, die de gebruiker helpen om de stand van de kaart bij te houden. De gebruiker kan kiezen voor het systeem dat voor hem het beste uitkomt. Na wat testen zijn wij uitgekomen bij Suikakeibo.

Een groot voordeel van deze App is dat hij meer kaarten kan bijhouden. We konden dus onze beide kaarten in dezelfde App opnemen. Daarnaast gaf de App op een eenvoudige wijze aan welke trips we hadden gemaakt. Als laatste, maar dat bleek pas later, konden we eenvoudig fouten herstellen in bijvoorbeeld stationsnamen.

Conclusie

We gaan de kaarten zeker bewaren. We hoeven niet gelijk volgend jaar weer naar Japan, maar binnen tien jaar zal dat toch nog wel een keer gebeuren. Als het al niet op vakantie is, dan misschien wel voor de een of andere conferentie.