Wi-fi

De vakantie is inmiddels al weer grotendeels voorbij. Als jullie dit lezen, ben ik al weer een weekje terug van de eilanden Arran en Islay in Schotland. Vooral Islay was een nevelige tocht. Niet alleen vanwege de mist, maar zeker ook vanwege het grote aantal whiskies dat ik "moest" proeven. Ik kende een viertal whiskies al, maar op Islay alleen al zijn er negen distilleerderijen.

Wi-fi en whisky

Dan valt het ook op welke distilleerderijen zich richten op grotere aantallen bezoekers. Die hebben wi-fi beschikbaar om informatie op te zoeken over de beschikbare whiskies. Het merendeel had weer gewoon een onversleuteld netwerk, maar bijvoorbeeld Bowmore had voor de barbezoekers een versleuteld netwerk. Je moest ook echt in de bar zijn, want daar stond het wachtwoord vermeld. Eentje die bovendien ook niet eenvoudig te bedenken of te onthouden was.

Whisky puur

Dat is de manier waarop ik meestal whisky drink. Al is het bij sommige versies wel raadzaam om een paar druppels water erbij te doen. Na de rondleiding bij de Arran Distillery was ik in de gelegenheid om drie whiskies te proeven. Standaard zijn dat er van 10 en 14 jaar en eentje naar keuze. Omdat ik de 10 jaar oude al kende, van vorig jaar, kreeg ik hiervoor de 17 jaar oude whisky aangeboden. Ik wist van de 10 jaar oude al dat Arran goede whiskies maakte, dus de smaak van de 17 en 14 jaar oude versies was geen verrassing.

Wat wel een verrassing was, was de versie die ik zelf kon kiezen. Ik wilde eigenlijk een glas uit de Sauternes vaten proeven. Ik had een dergelijke finish al eens bij een andere whisky gehad en ik was daar zeer van onder de indruk geweest. Ik vroeg me af of Arran dat nog kon verbeteren. Ik werd echter geadviseerd om een andere te proberen. De Sauternes versie was niet zo duur en zou ik gewoon in de winkel kunnen kopen. Nu ik dan toch de gelegenheid had om gratis wat te proeven, zou ik een dure whisky moeten nemen. Na een nadere bestudering van het aanbod, viel mijn keuze op een fles cask strength met een Sherry finish. Dit is een gelimiteerde uitgave omdat er maar één vat is gebruikt. Deze was gedistilleerd in 1998 en in 2013 pas in flessen gegoten.

Wat was deze lekker! Maar ook gevaarlijk! Wie cask strength kent, weet dat er extra veel alcohol inzit, omdat de whisky bij het vullen van de flessen niet wordt aangelengd met gedemineraliseerd water. Je hoort er zelf een scheutje water aan toe te voegen om de smaak extra complexiteit te geven. Maar een nieuwe whisky, ook een cask strength, moet je eerst puur proberen. Deze was al zo lekker, zacht, zoet dat de gedachte aan water toevoegen en aanlengen volkomen verdween. Met als gevaarlijk gevolg dat je meer alcohol binnen krijgt dan oorspronkelijke bedoeling is. Ik zal moeten onthouden dat, als ik de (natuurlijk) gekochte fles aanbreek, toch wat water moet toevoegen.

Wi-fi in hotels

Ik had al eerder geschreven over wi-fi in hotels. Omdat ieder hotel dat tegenwoordig wel moet leveren, wil dat niet zeggen dat het ook goed gaat. Op Arran zaten we in een hotel waar ieder wi-fi accesspoint een aantal verschillende SSID's had. Het was altijd weer een uitdaging om te achterhalen welke nu de goede was. Uiteindelijk is dat wel gelukt en konden we genieten van internet en, belangrijk, de foto's bijwerken die we ondertussen hadden gemaakt.

In Schotse hotels wordt het duidelijk dat muren het signaal fors kunnen verzwakken. Met muren van een halve meter dikte, is het verschil tussen een deur en de muur tussen je laptop en het accesspoint goed te merken. Vooral het hotel op Islay had hier last van. Het wil ook niet helpen als ze ergens midden op een dag de SSID's en het wachtwoord wijzigen.

Dat blijken ze vervolgens niet overal te hebben gedaan. Dat zijn de uitdagingen van de moderne onderzoeker. Waar je vroeger goed moest kijken of een onbekende stam koppensnellers of vriendelijk waren, moet je nu op zoek naar vriendelijke accesspoints en SSID's. Gewapend met een smartphone en geschikte apps ga je op jacht door de gangen van het hotel op zoek naar het accesspoint. Dat leverde ons in het eerste hotel wel een pluspunt op. Het accesspoint lag op de grond onder een kast, terwijl het meer geschikt was om aan de muur te hangen. We hebben die dan ook rechtop tegen de muur gezet. Daar bleef die alle dagen staan en we hadden duidelijk een betere verbinding.

Wi-fi in restaurants

Op dit gebied hebben we een verslechtering meegemaakt. Ja, veel restaurants en andere gelegenheden hebben nog wel wi-fi, maar ze zijn overtuigd door de grote telco's, in Schotland dus BT, om hen dat te laten beheren. Met als gevolg dat je per locatie een veelheid van SSID's ziet, die vaak allemaal op hetzelfde kanaal zitten. Het beveiligde SSID is voor de zaak zelf. Daarnaast is er een SSID's voor de andere klanten van de telco, vergelijkbaar met hoe UPC en Ziggo dat in Nederland uitrollen. Als laatste is er dan nog een "free wi-fi" voor alle anderen. En net als dat Linux "free" is in de betekenis dat het door iedereen gebruikt kan worden, maar dat het niet impliceert dat het gratis is, is dat voor free wi-fi dus ook niet altijd het geval. Waar KPN op drukke locaties, zoals Schiphol, de mogelijkheid biedt om gratis gebruik te maken van de wi-fi, lijkt dat bij BT nog niet te zijn doorgedrongen. Daar verwachten ze voor een uur £4 te vangen. Ik heb ook niet het idee dat dit snel zal veranderen. Er is daar duidelijk minder concurrentie dan in Nederland.

Safe in Cloud

In de vorige Achterkrant gaf ik aan dat Safe in Cloud ook een linux versie had. Dat klopt jammer genoeg niet. Wat wel een nieuwe ontwikkeling is, is de controle op de sterkte van de gebruikte wachtwoorden. Op basis van diezelfde regels hebben wij een nu testsite ingericht. De URL staat in de online Achterkrant.

Disclaimer

Dit artikel is eerder gepubliceerd als een officiële Achterkrant voor Internet Access Facilities.